Memories of mstint

ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့ ‘တာေလမွာေနစဥ္ကာလ’ဆုိတဲ့ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနပါတယ္။ တာေလမွာေနစဥ္ ကာလမွာေဖေဖက က်မတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္ သူ႔လက္ေအာက္ရွိရံုးအဖြဲ႔သားအားလံုးရဲ႕ မိသားစုမ်ားမွ အကသင္တန္းမွာ စိတ္ပါဝင္စားသည့္ သားသမီးမ်ားအားလံုးရဲ႕စာရင္းကိုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ အကသင္တန္းတစ္ခုကို ဖြင့္ဖို႔ရာအတြက္လည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ပန္တ်ာလွျမင့္ဦးေဆာင္ေသာ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကို ၆-လ ငွားရမ္းၿပီး တာေလရြာႀကီးမွာ အကသင္တန္းဖြင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပန္တ်ာလွျမင့္နဲ႔အတူ မေဒါင္းစိန္ႏွင့္ မခင္မာႀကီးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ပါဝင္ခဲ့ၿပီး ေဖေဖကအကသင္တန္းစိတ္ဝင္စားသူ စုစုေပါင္းမိန္းကေလး ၃၀ဦးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး ၁၆ဦးတို႔ကို အကသင္တန္း တက္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဌာနမွာေဖေဖက အႀကီးဆံုးမို႔ က်မနဲ႔ ညီမေလးတူးမာတို႔ကိုေတာ့ အကသင္တန္း မတက္မေနရအျဖစ္ နာမည္စာရင္း ထည့္ထားခဲ့ပါတယ္။ က်မကငယ္စဥ္ထဲက အရပ္ကျမင့္တဲ့အျပင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေႏွာင္း ေႏွာင္း ႏူးႏူးညံ့ည့ံမရွိ၊ ဝါသနာကလည္းမပါျပန္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကခ်င္စိတ္ အလ်င္းမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဖခင္ ေျပာသမွ် တစ္လံုးမွ် ျငင္းဆန္ျခင္းမရွိခဲ့တဲ့ က်မတစ္ေယာက္ အကသင္တန္းကို တက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။

ကဗ်ာလြတ္၊ ကဗ်ာသြင္း၊ ၿမိဳင္ထႏွစ္ပါးသြား၊ တပင္တိုင္အက၊ စႏၵကိႏၷရီကိႏၷရာဇာတ္္နဲ႔ ေကာက္စိုက္မယိမ္း အကမ်ားကို အဖြဲ႔မ်ားခြဲၿပီး ဆရာတို႔မွ သင္ေပးပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြ အဖြဲ႔ကိုေတာ့ မင္းသားအကနဲ႔ ေဗြးထုတ္ယိမ္း သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာလြတ္အကမွာ ဗံုတို ဗံုရွည္ ပတၱလားတို႔ကို စီးခ်က္ ဝါးခ်က္နဲ႔အတူ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈရွိေအာင္ တီးၿပီး ညီညီညာညာ ကရၿပီး ကဗ်ာသြင္းအကမွာေတာ့ သီခ်င္းေလးပါ ထည့္ ထားပါတယ္။ ကဗ်ာသြင္းသီခ်င္းကိုလည္းကရင္းနဲ႔ဆိုႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားသလို သင္တန္းတက္သူ အားလံုးလိုလို သီဆိုတတ္ၾကရပါတယ္။ ၿမိဳင္ထႏွစ္ပါးသြားကို က်မလိုအရပ္ျမင့္သူမ်ားက မင္းသားအျဖစ္ ကရၿပီး၅-စံုတြဲေရြးခ်ယ္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စႏၵကိႏၷရီကိႏၷရာ ဇာတ္မွာလည္း က်မကကိႏၷရီအဖိုေနရာမွာ ကခဲ့ ရၿပီးသူငယ္ခ်င္းရီရီျမင့္က ကိႏၷရာအမအျဖစ္ ပါဝင္ကျပရကာ လိလီကမုဆိုး၊ ဆာဗီသရီးကသိၾကားမင္းနဲ႔ ညီမေလးတူးမာက သမင္ေနရာမွာ ကျပရင္း ထုိျပဇာတ္ေလးကိုေအာင္ျမင္စြာ က်မတို႔အဖြဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ ကျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မမွတ္မိပါေသးတယ္။ စႏၵကိႏၷရီဇာတ္ကို စာဖတ္သူမ်ားအားလံုးလည္း ဖတ္ဖူးၿပီး ၾကည့္ဖူးၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိႏၷရီ အဖို ျမွားမွန္၍ လဲက်ခန္းမွာ ကိႏၷရာက လြမ္းခ်င္းပိုင္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သရုပ္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မ်ား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ငိုယိုၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ (အခုလို နာမည္ေလးေတြထည့္ေရးရျခင္းဟာမထင္မွတ္ပဲငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ မၾကာခနဆိုသလိုက်မအြန္လိုင္းမွာ ျပန္ဆံုခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါ) ေန႔စဥ္ညေန ၅နာရီေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ေရခ်ိဳးထမင္းစားအိမ္အလုပ္ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္ၿပီးအကသင္တန္းကို ည ၇နာရီအေရာက္သြားရပါတယ္။ ည ၁၀-နာရီ အက သင္တန္း ၿပီးခ်ိန္မွ အိမ္သို႔ျပန္လာၿပီးအိမ္စာမ်ားလုပ္ရင္း၆-လတာကာလ ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။

၆-လတာကာလဆိုတာ အေျပာလြယ္သည့္တိုင္ လက္ေတြ႔သင္ယူခဲ့ရတာထင္သေလာက္မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အဆူအေဟာက္ အေခါက္မ်ားအၾကားမွာ သင္တန္းသားအားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ပ်က္ ရက္ မရွိသင္ၾကားမႈကို နာခံမႈအျပည့္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ရင္း သင္တန္းခ်ိန္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ သင္တန္း ဆရာ ဆရာမမ်ားကလည္း က်မတို႔ သင္တန္းသားမ်ားအေပၚ ေစတနာအျပည့္အဝ ထားရွိသလို သင္တန္း သားမ်ား ကလည္းဆရာဆရာမတို႔အေပၚ ခ်စ္ခင္ရိုေသေလးစားစြာျဖင့္ ဆရာဆရာမတို႔ စိတ္တိုင္းက်သည္ အထိ ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သင္တန္းသား အားလံုးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စည္းစည္းလံုးလံုး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ သင္တန္းဆရာ ဆရာမတို႔ဟာ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အျပည့္အဝနဲ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ပြဲကလွ်င္လည္း အဓိက လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းမ်ား အက်ႌ
ထမိန္သိမ္း ကဲ့သို႔ေသာ အဝတ္အစားမ်ား အပါအဝင္ ေခါင္းအစေျခအဆံုး လိုအပ္တာ မွန္သမွ်ကို မည္သို႔ ထားသိုပံုကအစ သင္ေပးၿပီး ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ အခက္အခဲျပႆနာမ်ားႏွင့္ ျဖစ္လာသည့္ ျပႆနာမ်ားကို မည္သို႔မည္ပံု ေျဖရွင္းနည္းအစရွိတဲ့ အေျခခံမ်ားကအစ စနစ္တက် သင္ၾကားေပးထားတာေၾကာင့္လည္း က်မတို႔အဖြဲ႔ ကပြဲတိုင္းမွာ ေတြ႔ႀကံဳရသမွ်ေသာ အခက္အခဲ ေသးေသး ႀကီးႀကီးတို႔ကို ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ‘ၿမိဳင္ထ’ကဲ့သို႔ေသာ ႏွစ္ပါးသြားအကတြင္ ႏွစ္ဦးစာအတြက္သာ အဝတ္အစားကအစ အေဆာင္အေယာင္ တို႔ကို အခက္အခဲမရွိ လြယ္လြယ္ကူကူ ဆင္ေပးႏိုင္ ေသာ္လည္း ကဗ်ာလြတ္ ကဗ်ာသြင္းကဲ့သို႔ေသာ အုပ္စု လိုက္ ကရေသာယိမ္း အဖြဲ႔အတြက္ မ်ားေျမာင္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္အတြင္ အၿပီးသတ္ ေဆာင္ရြက္ေပးရတာမို႔ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ အဝတ္ အစား အသံုးအေဆာင္မ်ားကို နာမည္မ်ား ေရးထိုး ေပးထားျခင္းအထိ စနစ္တက် လုပ္ေပးပါတယ္။ တြယ္အပ္ မွအစ စီမံတတ္ေသာ ဆရာဆရာမတို႔ပါ။ တစ္ဖြဲ႔ လံုးအတြက္ ဆင္တူဆံထံုးမွအစ ေျခခ်င္းဝတ္အဆံုး ဟာကြက္မရွိ ၿပီးျပည့္စံုမႈမ်ားျဖင့့္ က်မတို႔တစ္ေတြ ကပြဲ တိုင္းမွာ အခက္အခဲ မရွိ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ကခုန္ခြင့္ရခဲ့ရပါတယ္။

ေဖေဖ့ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အကသင္တန္းမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုပါဝင္တဲ့အတြက္ တိုင္းရင္းသားမ်ားအားလံုး တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးစည္းလံုး ညီညြတ္ ခ်စ္ခင္မႈကိုရေစခ်င္တာရယ္၊ က်မတို႔ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ပညာ တစ္ခုသင္ယူတတ္ေျမာက္ေစလိုတဲ့အတြက္ စီမံသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ့ဌာနမွာ ပန္တ်ာ သင္တန္းဆင္း ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စနစ္တက်သင္ေပးျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အကအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ေရးပြဲ ျပည္ေထာင္စုပြဲစသျဖင့္ ပြဲတိုင္းတြင္ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ား ျပဳလုပ္ကာ သင္တန္းဆင္းအကအဖြဲ႔အားကျပေစခဲ့ပါတယ္။ ကယားအက၊ ကရင္အက၊ ကခ်င္အက၊ လမုန္းအက အစရွိ သည္တို႔ကိုလည္း ကရန္အတြက္ အဖြဲ႔မ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ကပြဲျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွ ငွားရမ္းသျဖင့္ သြားေရာက္ကျပၾကရသည္အထိ နာမည္ရခဲ့ ပါတယ္။ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ခရီးကိုက်မတို႔အကအဖြဲ႔ ရိန္းဂ်ားေခၚ ကားႀကီးႏွစ္စီးနဲ႔ သြားၾကရပါတယ္။ ကားႀကီးထဲ တြင္ က်မတို႔အကတစ္ဖြဲ႔လံုးနဲ႔ ဆိုင္းအဖြဲ႔ ထိုဆိုင္းအဖြဲ႔ အသံုးျပဳ ဗံုတိုဗံုရွည္ ပတၱလားကအစလိုအပ္သမွ် တူရိယာပစၥည္းမ်ား၊ အကအဖြဲ႔ရဲ႕ အသံုးအေဆာင္မ်ားထည့္ထားေသာေသတၱာႀကီးမ်ားအစရွိတာေတြကိုကား ႏွစ္စီး အျပည့္တင္ကာ က်ိဳင္းတံုခရီးကို သြားၾကရပါတယ္။ လမ္းကလည္း အလြန္ဆိုးၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ား အၾကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကားႏွစ္စင္းေရွာင္လွ်င္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ရပါတယ္။ ထိုခရီးကိုသြားရင္း ၾကားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာညအိပ္ကာေနာက္တစ္ရက္ ခရီးဆက္ၿပီးက်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီးကပြဲကိုျပဳလုပ္ေပးရ ပါတယ္။ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕မွ ဖိတ္ေခၚတဲ့သူမ်ားကလည္းအားက်ခဲ့သျဖင့္ က်မတို႔ကဲ့သို႔ အကအဖြဲ႔မ်ားကို စတင္ ဖြဲ႔စည္းၾကပါတယ္။ အကဝါသနာ မပါခဲ့တဲ့ က်မလည္း ေျခခါးေခါင္းလက္တို႔ကို စည္းခ်က္ဝါးခ်က္တို႔နဲ႔အညီ စနစ္က် ကကြက္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခ်ိဳးကတတ္ၿပီမို႔ စိတ္ဝင္စားသြားသလိုပညာတစ္ခုကိုစနစ္တက် တတ္ေအာင္ သင္ၾကားခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ကိုလည္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ က်မတို႔ တာေလရြာႀကီးသို႔ လာလည္သမွ်ေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ကျပခဲ့ရသလိုတျခားၿမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ ဖိတ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္လည္း သြားေရာက္ ကျပရပါ တယ္။ မိုင္းလင္းမိုင္းဆတ္ ပါလ်ိဳးတို႔ဖက္အထိသြားေရာက္ ကျပၾကရပါတယ္။ က်မတို႔အဖြဲ႔မွာ တိုင္းရင္းသား စံုစံုလင္လင္ပါသလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခ်စ္ခင္ေနၾကတာမို႔ ေဖေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵ ျပည့္ဝခဲ့ပါတယ္။

တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ တာေလရြာႀကီးလည္း တာေလၿမိဳ႕အျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၃ႏွစ္ ခန္႔ေနၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဖေဖက်ိဳင္းတံုသို႔ ေျပာင္းဖို႔ သတင္း ေရာက္လာပါတယ္။ က်မတို႔မိသားစုတြင္ အစ္ကိုျဖစ္သူမွလြဲ၍ က်န္မိသားစုအားလံုး ေဖေဖေျပာင္းသမွ်ေသာ ၿမိဳ႕အသီးသီးသို႔ ေနာက္ေတာ္ပါးမ်ား အျဖစ္ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕လိုက္သြားၾကရာမွ ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့တဲ့ တာေလရြာၿမိဳ႕ေလးမွာ ၄တန္းမွ ၆တန္း အထိ ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္လွ်င္ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ၇-တန္းကို ဆက္ၿပီး တက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာမီကာလမွာေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ရေတာ့မည့္ က်ိဳင္းတံုအိမ္ကိုလည္း စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္ရင္း က်မႏွစ္သက္တဲ့ ရွမ္းျပည္အတြင္းမွာသာ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕သစ္ တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းရေတာ့မွာမို႔ က်မ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ က်မေဖေဖရဲ႕ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ခိုင္းေစခ်က္အားလံုးရဲ႕ ရလဒ္ကေတာ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ငယ္စဥ္ကပင္ မည္သည့္အေၾကာင္း ကိစၥမဆို ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္း မရွိပဲ မည္သူႏွင့္မဆို ေျပာရဲဆိုရဲ မည္သည့္ေနရာမဆို သြားရဲလာရဲတဲ့သတိၱကို ရရွိခဲ့ျခင္းပါ။

ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးေနရင္း က်မတာေလၿမိဳ႕ေလးမွာ ကခဲ့စဥ္က ပန္တ်ာလွျမင့္ မေဒါင္းစိန္နဲ႔ မခင္မာႀကီးတို႔ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသြင္းသီခ်င္းေလး စႏၵကိႏၷရီကိႏၷရာ ၿမိဳင္ထအစရွိတဲ့သီခ်င္းေလးေတြကို ႏႈတ္ကေန ျပန္ၿပီးရြတ္ဆို ၾကည့္မိတဲ့အခါ မွတ္မိေနဆဲမို႔ က်မရင္ထဲမွာ စြဲက်န္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအနက္ မေမ့ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်က္မို႔ ‘လြမ္းေငြ႔ေဝေဝ ၿမိဳ႕တာေလ’ အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခြင့္ရတာကို ၾကည္ႏူးမိတာအမွန္ပါ။

ကဗ်ာသြင္းအကကိုကစဥ္ကဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးတစ္ပုိဒ္က----

“ေျခနဲ႔ ခါးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ လက္ကယ္ စံုမွသာ…. ေျခ…ေျခကစကာအကြက္ကိုပံုစံခင္းလို႔ ….တဆင့္ဆင့္ တစစ အကမွာ က်နေသခ်ာ ….ေျခနဲ႔ ခါးနဲ႔ ေခါင္းနဲ႔ လက္ကယ္ စံုမွသာ…….ေျခ….ေျခကစကာ အကြက္ကို ပံုစံခင္း လို႔ …တဆင့္ဆင့္္ တစစအကမွာက်နေသခ်ာ….ကိုယ္လက္ အဂၤါ အခ်ိဳးက်ဖို႔ရာ…. နည္းမ်ိဳးစံုဟန္ခင္းလို႔ သီခ်င္းေလးနဲ႔ က်မတို႔သင္ရတာ…. ေျခခါးကိုသာဘယ္ညာေျပာင္းလို႔ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္လက္ပါ”

ေလးစားစြာျဖင့္
အန္တီတင့္